Raymond Assink

Al op jonge leeftijd werd ik gegrepen door tekenen en schilderen. Mijn opa leerde mij perspectief-tekenen toen ik zes jaar oud was en er ging echt een wereld voor mij open. Vanaf toen was ik verslaafd aan wat later kunst bleek te zijn. 

Het principe dat als je vormpjes, streepjes en vlekjes goed naast en over elkaar schildert er een illusie van de werkelijkheid kan ontstaan is fascinerend. Het is een toverkunst die mensen al 30.000 jaar in de ban houdt. Dat er na zorgvuldig rangschikken van schijnbaar willekeurige vlekjes ineens bijvoorbeeld een bos of een mens lijkt te verschijnen is magisch. Op een plat vlak!

Nog mooier, iedereen doet dat op zijn eigen manier en dat levert zulke prachtige dingen op. Van de honderd inspiratiebronnen die ik kan noemen zijn toch Vermeer, De Kooning en Morandi mijn favoriete schilders. 

Rembrandt kan je sowieso niet in een rijtje plaatsen. Hoogstens samen met Bach, als het enige bewijs dat God bestaat.